Gerçekten bilmiyorum. Sevgisiz büyüdüm. Aile, dost, sevgi gibi kavramları hiç bir zaman kafamda oturtamadım. Çünkü hiç biri tam yaşanmamıştı.
Ölmek istiyorum. Intihar etmekten korkmam ama dağda eksi 0'ın altında buz gibi havada nöbet tutan asker varken benim ölmem .....
Islamdan uzağım. Dini konu açmıyorum sadece dertlerimi anlatmak istiyorum belki konu yanlış yere açılacak neyse. Dinden uzak büyüyorum. Aslında günümüzde çoğu genç böyle ama genelde Insanlar Tanrının varlığı ile sorunlar yaşarken din değiştirirler. Veyahutta Ateist olurlar. Ben ise dini, yaradanı, neden yaratıldık, nasıl yaratıldık bunu sorgulamamak için ateist veya deist oldum. Artık hangisine giriyorsa.
Bazen evde kardeşimim gülmelerini duyuyorum. Bazen ağlayışlarını . Sorun kardeşimin ölmesinde değil kafamın bulanik olup bi anda kendimi odanın ortasında oyuncaklar yığılmış sekilde sanki kardeşmle oyun oynarken bi anda yok olmuş gibi buluyorum. Nasıl geldim buraya, neden geldim, kim getirdi bilmiyorum. Cevapları bulamıyorum.
Çoğu arkadaş sağolsun dini hocalara gitmemi söyledi ve gittim. Açıkçası içeri girerken korkmadım değil ama hoca güler yüzlü biri çıkınca ve annemler gidince rahatça içimi doktum. Hani hocalar dindardır ya, dinsizim diyince umursamadı bilene. Dua felan okudu, sonra bi suya ufurdu ve bana bu suyu alıp evde ki sularla karıştırıp kaynat, sonra da ılıyıp duş al dedi. Ve bi kağıda eğer etkili olmazsa psikolojik destek görebileceğim bir doktorun numarasını yazdı.
3 kez duş aldım bu sefer kabuslar görmeye başladım. Uyandığımda kan ter içinde buluyordum kendimi. Internette araştırdım çözüm bulamadım. Doktora (psikolog) gidicektim verecek maddi durumum yoktu. 2 sene geçti hepsinin üstünden.
Şimdi iyiyim demek isterdim ama değişmedi bişey. Ailemden sevgi göremiyorum ve artık istemiyorum. Kardeşim var bir tane onu uzak tutuyorum kendimden. Sinirlenince zarar vermiyim diye (bugüne kadar vermedim meraketmeyin sinirimi kontrol edebiliyorum) .
Şimdi bi park buldum. Hafif yüksek yerde. Serin serin rüzgar vuruyor. Manzara pek yok ama yeşillik görüyor gözlerim. Kafam orada rahat. Ama zamanla orasıda benim için yeterli olmuyacak.
Yalan dicek arkadaşlar olucak, desinler. Ben sadece benimle konuşurken "iyi çocuk ama biraz değişik " denilmesini sevmiyorum. O yüzden buraya yazdım. Bu benim psikolojik savaşım.
Ölmek istiyorum. Intihar etmekten korkmam ama dağda eksi 0'ın altında buz gibi havada nöbet tutan asker varken benim ölmem .....
Islamdan uzağım. Dini konu açmıyorum sadece dertlerimi anlatmak istiyorum belki konu yanlış yere açılacak neyse. Dinden uzak büyüyorum. Aslında günümüzde çoğu genç böyle ama genelde Insanlar Tanrının varlığı ile sorunlar yaşarken din değiştirirler. Veyahutta Ateist olurlar. Ben ise dini, yaradanı, neden yaratıldık, nasıl yaratıldık bunu sorgulamamak için ateist veya deist oldum. Artık hangisine giriyorsa.
Bazen evde kardeşimim gülmelerini duyuyorum. Bazen ağlayışlarını . Sorun kardeşimin ölmesinde değil kafamın bulanik olup bi anda kendimi odanın ortasında oyuncaklar yığılmış sekilde sanki kardeşmle oyun oynarken bi anda yok olmuş gibi buluyorum. Nasıl geldim buraya, neden geldim, kim getirdi bilmiyorum. Cevapları bulamıyorum.
Çoğu arkadaş sağolsun dini hocalara gitmemi söyledi ve gittim. Açıkçası içeri girerken korkmadım değil ama hoca güler yüzlü biri çıkınca ve annemler gidince rahatça içimi doktum. Hani hocalar dindardır ya, dinsizim diyince umursamadı bilene. Dua felan okudu, sonra bi suya ufurdu ve bana bu suyu alıp evde ki sularla karıştırıp kaynat, sonra da ılıyıp duş al dedi. Ve bi kağıda eğer etkili olmazsa psikolojik destek görebileceğim bir doktorun numarasını yazdı.
3 kez duş aldım bu sefer kabuslar görmeye başladım. Uyandığımda kan ter içinde buluyordum kendimi. Internette araştırdım çözüm bulamadım. Doktora (psikolog) gidicektim verecek maddi durumum yoktu. 2 sene geçti hepsinin üstünden.
Şimdi iyiyim demek isterdim ama değişmedi bişey. Ailemden sevgi göremiyorum ve artık istemiyorum. Kardeşim var bir tane onu uzak tutuyorum kendimden. Sinirlenince zarar vermiyim diye (bugüne kadar vermedim meraketmeyin sinirimi kontrol edebiliyorum) .
Şimdi bi park buldum. Hafif yüksek yerde. Serin serin rüzgar vuruyor. Manzara pek yok ama yeşillik görüyor gözlerim. Kafam orada rahat. Ama zamanla orasıda benim için yeterli olmuyacak.
Yalan dicek arkadaşlar olucak, desinler. Ben sadece benimle konuşurken "iyi çocuk ama biraz değişik " denilmesini sevmiyorum. O yüzden buraya yazdım. Bu benim psikolojik savaşım.
Son düzenleme: