Azap size gelmeden önce Rabbinize dönün ve Ona teslim olun. Sonra
size yardım edilmez. Farkında olmadan azap size ansızın gelmeden önce,
Rabbinizden size indirilenin en güzeline uyun ki, kişi, Allahın yanında,
işlediğim kusurlardan dolayı vay hâlime! Gerçekten ben alay edenlerden
idim demesin. Yahut, Allah beni doğru yola iletseydi, elbette Ona karşı
gelmekten sakınanlardan olurdum demesin. Yahut azabı gördüğünde,
Keşke benim için dünyaya bir dönüş daha olsa da iyilik yapanlardan
olsam demesin. (Allah, şöyle diyecek
Hayır, öyle değil! Âyetlerim sana
geldi de sen onları yalanladın, büyüklük tasladın ve inkârcılardan oldun.
(Zümer, 39/54-59)
Zaman, rakamlarla ifade edildiğinde sonsuz ve geniş sanılıyor. Ancak; ömür
ve fânilik açısından geriye dönüp hissiyatımız ile baktığımızda oldukça kısa
görülmektedir. Muhtelif haz ve duygularla insana sevdirilmiş olan dünya hayatının
bazı tehlikeleri de vardır. Hayat devam edip dururken insanın sorumluluk
duygusunu, yaratılış gayesini, yaratanı ve onun buyruklarını unutup, zevk-ü sefa
peşine düşerek nefsinin esiri olması; daha kötüsü nefsini putlaştırması insanoğlunun
düşebileceği en büyük tehlikedir.
Bu durum; sabah erkenden çoluk çocuğunun rızkını temin için evden çıkan,
yollara düşen birinin, kahvehaneye, oyun ve eğlenceye takılıp kalması gibidir. Öyle
ki, gün geçer, akşam olur. Bu kişi işsiz ve aşsız olarak evine döner. Kendisi ve çoluk
çocuğu açtır, sefildir. Gününü amacı dışında oyunla geçirdiğinden çoluk çocuğunun
yüzüne bakacak yüzü yoktur. O saatten sonra tekrar sokağa çıksa ekmek parası
kazanma şansı yok. O günü tekrar geri getirmesi mümkün değil. Yapabileceği tek
bir şey var. O da pişmanlık, üzüntü, mahcubiyet, dövünmek, aile fertleri karşısında
boynu bükük ve ezik olarak kalmak. Kendisini uğurlayan ve yolunu gözleyenlerin
karşısında küçük düşmek, sevgi, saygı ve itibarını yitirmek, ne kötü durum değil mi?
Bütün bunlar oyun ve eğlenceye dalmanın bir günlük bilançosu. Şimdi koskoca bir
ömrü heva ve hevesleri peşinde geçirmiş, yaratanını ve yaratılış gayesini unutmuş,
itaat yerine isyanı, iman yerine küfrü öne çıkarmış bir insanın Rabbi karşısındaki
hâlini düşünelim. Bir ömür boyu dünya tarlasından ahiret azığı üretmesi gerekirken,
bütün fırsatları kaçırarak iyilik yerine kötülük, iman, teslimiyet ve ibadet yerine
küfür, isyan ve günah üreten bir insanın hâli nice olur. Ebedî bir hayat nasıl olur da
geçici bir hayat karşılığı kaybedilir. Geri dönüşü olmayan son yolculuğun gerçekliği,
gözümüzün önünde cereyan eden milyarlarca ayet varken yüce Yaratıcının varlığı
nasıl unutulur. Elbette bu hâl çok büyük gaflet, ihmal ve pişmanlık demektir.
En güzel huzur ve mutluluk reçetesi, Allahın gösterdiği yoldur. Bu reçeteye
uymayıp düzensiz, tertipsiz hayat süren, ahireti unutan ve sadece nefsine uyan
kişi, doktorunun tüm uyarılarına karşın; içki, sigara, uyuşturucu kullanıp, kumar
oynayıp ruhsal ve bedensel sağlığını kaybettikten ve kendini mahvettikten sonra
çaresizlik ve acılar içinde feryat eden kimseye benzer. Ya da her türlü nasihate ve
uyarılara rağmen hukuk ve kural tanımayan, toplum içinde haddini aşarak çevresine
ve kendine zarar veren ve sonunda özgürlükleri elinden alınıp hücreye girdiği zaman
çaresizlik içinde keşke yapmasaydım! diye diye dizlerini döven kimse gibidir.
Günlük hayatımızda çokça şahit olduğumuz bu tür pişmanlıklardan daha
büyük ve korkunç olan uhrevi pişmanlığı yaşamamak için; Allahın çağrısına iyi
kulak vermek, insan-ı kamil olmaya çalışmak, iyi işler yaparak imanımızı korumak,
nefsimizi putlaştırmamak, yaratılanlara karşı Yaratana hürmeten şefkat, sevgi ve
merhametle muamele etmek, nefsimizin de Allah tarafından yaratılan milyarlarca
yaratıktan biri olduğunu düşünerek inanan, seven, sevilen, saygılı ve saygın bir
insan olmamız gerekir.
Yüce Allah, yarattığı kulunu, işte bu ayetleri ile bariz bir şekilde uyarırken; yine
rahmetiyle tecelli etmiş, dönüşü ve telafisi olmayan son yolculuğunu yapmadan
önce kulun geleceği görerek kendine çeki düzen vermesine dikkat çekmiştir.
size yardım edilmez. Farkında olmadan azap size ansızın gelmeden önce,
Rabbinizden size indirilenin en güzeline uyun ki, kişi, Allahın yanında,
işlediğim kusurlardan dolayı vay hâlime! Gerçekten ben alay edenlerden
idim demesin. Yahut, Allah beni doğru yola iletseydi, elbette Ona karşı
gelmekten sakınanlardan olurdum demesin. Yahut azabı gördüğünde,
Keşke benim için dünyaya bir dönüş daha olsa da iyilik yapanlardan
olsam demesin. (Allah, şöyle diyecek
Hayır, öyle değil! Âyetlerim sana geldi de sen onları yalanladın, büyüklük tasladın ve inkârcılardan oldun.
(Zümer, 39/54-59)
Zaman, rakamlarla ifade edildiğinde sonsuz ve geniş sanılıyor. Ancak; ömür
ve fânilik açısından geriye dönüp hissiyatımız ile baktığımızda oldukça kısa
görülmektedir. Muhtelif haz ve duygularla insana sevdirilmiş olan dünya hayatının
bazı tehlikeleri de vardır. Hayat devam edip dururken insanın sorumluluk
duygusunu, yaratılış gayesini, yaratanı ve onun buyruklarını unutup, zevk-ü sefa
peşine düşerek nefsinin esiri olması; daha kötüsü nefsini putlaştırması insanoğlunun
düşebileceği en büyük tehlikedir.
Bu durum; sabah erkenden çoluk çocuğunun rızkını temin için evden çıkan,
yollara düşen birinin, kahvehaneye, oyun ve eğlenceye takılıp kalması gibidir. Öyle
ki, gün geçer, akşam olur. Bu kişi işsiz ve aşsız olarak evine döner. Kendisi ve çoluk
çocuğu açtır, sefildir. Gününü amacı dışında oyunla geçirdiğinden çoluk çocuğunun
yüzüne bakacak yüzü yoktur. O saatten sonra tekrar sokağa çıksa ekmek parası
kazanma şansı yok. O günü tekrar geri getirmesi mümkün değil. Yapabileceği tek
bir şey var. O da pişmanlık, üzüntü, mahcubiyet, dövünmek, aile fertleri karşısında
boynu bükük ve ezik olarak kalmak. Kendisini uğurlayan ve yolunu gözleyenlerin
karşısında küçük düşmek, sevgi, saygı ve itibarını yitirmek, ne kötü durum değil mi?
Bütün bunlar oyun ve eğlenceye dalmanın bir günlük bilançosu. Şimdi koskoca bir
ömrü heva ve hevesleri peşinde geçirmiş, yaratanını ve yaratılış gayesini unutmuş,
itaat yerine isyanı, iman yerine küfrü öne çıkarmış bir insanın Rabbi karşısındaki
hâlini düşünelim. Bir ömür boyu dünya tarlasından ahiret azığı üretmesi gerekirken,
bütün fırsatları kaçırarak iyilik yerine kötülük, iman, teslimiyet ve ibadet yerine
küfür, isyan ve günah üreten bir insanın hâli nice olur. Ebedî bir hayat nasıl olur da
geçici bir hayat karşılığı kaybedilir. Geri dönüşü olmayan son yolculuğun gerçekliği,
gözümüzün önünde cereyan eden milyarlarca ayet varken yüce Yaratıcının varlığı
nasıl unutulur. Elbette bu hâl çok büyük gaflet, ihmal ve pişmanlık demektir.
En güzel huzur ve mutluluk reçetesi, Allahın gösterdiği yoldur. Bu reçeteye
uymayıp düzensiz, tertipsiz hayat süren, ahireti unutan ve sadece nefsine uyan
kişi, doktorunun tüm uyarılarına karşın; içki, sigara, uyuşturucu kullanıp, kumar
oynayıp ruhsal ve bedensel sağlığını kaybettikten ve kendini mahvettikten sonra
çaresizlik ve acılar içinde feryat eden kimseye benzer. Ya da her türlü nasihate ve
uyarılara rağmen hukuk ve kural tanımayan, toplum içinde haddini aşarak çevresine
ve kendine zarar veren ve sonunda özgürlükleri elinden alınıp hücreye girdiği zaman
çaresizlik içinde keşke yapmasaydım! diye diye dizlerini döven kimse gibidir.
Günlük hayatımızda çokça şahit olduğumuz bu tür pişmanlıklardan daha
büyük ve korkunç olan uhrevi pişmanlığı yaşamamak için; Allahın çağrısına iyi
kulak vermek, insan-ı kamil olmaya çalışmak, iyi işler yaparak imanımızı korumak,
nefsimizi putlaştırmamak, yaratılanlara karşı Yaratana hürmeten şefkat, sevgi ve
merhametle muamele etmek, nefsimizin de Allah tarafından yaratılan milyarlarca
yaratıktan biri olduğunu düşünerek inanan, seven, sevilen, saygılı ve saygın bir
insan olmamız gerekir.
Yüce Allah, yarattığı kulunu, işte bu ayetleri ile bariz bir şekilde uyarırken; yine
rahmetiyle tecelli etmiş, dönüşü ve telafisi olmayan son yolculuğunu yapmadan
önce kulun geleceği görerek kendine çeki düzen vermesine dikkat çekmiştir.
