Günlerden Cumartesi. Gece yarısı ve saat bilmem kaç... Havanı soluyorum, seni hissediyorum. Gitmek üzere olduğum soğuk bir şehirde silüetin geliyor gözlerimin önüne. Ilık nefesini vücuduma estiriyor ve çatlamış ellerimi, dudaklarımı, bedenimdeki onarılamaz dediğim yaralarımı iyileştiriyorsun... Bana ellerini uzatıp masumca bakma ne olur... Benden imkansızı isteme. Bunu sen istemelisin önce. Sonra ben... Belki son kez olur, belki de sonsuza kadar... Seni içimde yaşamalıyım başkaları varken. Seni başkalarının olduğun için değil, benim olduğun için yaşamalıyım. Bunu bilmeliyim... Sesini hiç duymamalıyım ki; heyecanımdan karşında titrememeliyim... Sadece sana hayranlıkla bakmalıyım. Belki son kez, belki de sonsuza kadar...
Saat bilmem kaçıncı yelkovanla akrebin dönüşünde hiç bilmiyorum. Sarhoşum... Sarhoşluğun sarhoşuyum... Gözlerimdeki yaşlar teninin tuzundaki o acıyı tadamamaktan akıyor durmadan. Sanırım özlüyorum. Merhametsizliğin esiri olmalıyım belkide sana kavuşabilmek için. Belki son kez, belki de sonsuza kadar... Kim bilir...
Uzattığımda ellerimi sana ellerinin içinden bomboş akıp geçti ellerim. Seni tutamadım... Daha doğrusu gördüğüm silüeti bir türlü yakalayamadım... Hep rüyalarıma giren, uyandığımda yüzümde nacizane bir tebessüm bıraktıran bir tek seni ben hiç unutamadım. Rüyalarım... Rüyalarımdaki sen... Belki son, belki son kez...
Saat etle kemiği çoktan geçti... Ruhumun derinliklerindeki o eşsiz pırıltı yeniden ortaya çıktı. Belki son, belki de son kez... Hiç bilmiyorum. Akıllar kar etmiyor ki bazen bu evcilik oyunlarına ve saçma sapan duygulara... Akıl karma karışık ortaya çıktığında her şey su yüzüne vuruyor kendini utanarak... Belki son, belki de son kez... Ben bilemem...
Gözlerini kapattığında gözlerimi görebiliyorsan ve kulaklarında o sesi duyabiliyorsan hiç durmadan; yaşayabilirsin... Ya anı ya da anıları... Olur ya da olmaz denilerek geçirilen her gün bin pişmanlık duygusu katıyor kartlaşmış ama kartlaşmak istemeyen yüreklere. Ya sen istersin ya da istemeden bir şeyleri temenni edersin... Belki son, belki de son kez... Ne kadar garip...
Serüven dolu masumiyetin içindeki kirli rüya çığlıkların eşiğinde son buldu...
alıntı
Saat bilmem kaçıncı yelkovanla akrebin dönüşünde hiç bilmiyorum. Sarhoşum... Sarhoşluğun sarhoşuyum... Gözlerimdeki yaşlar teninin tuzundaki o acıyı tadamamaktan akıyor durmadan. Sanırım özlüyorum. Merhametsizliğin esiri olmalıyım belkide sana kavuşabilmek için. Belki son kez, belki de sonsuza kadar... Kim bilir...
Uzattığımda ellerimi sana ellerinin içinden bomboş akıp geçti ellerim. Seni tutamadım... Daha doğrusu gördüğüm silüeti bir türlü yakalayamadım... Hep rüyalarıma giren, uyandığımda yüzümde nacizane bir tebessüm bıraktıran bir tek seni ben hiç unutamadım. Rüyalarım... Rüyalarımdaki sen... Belki son, belki son kez...
Saat etle kemiği çoktan geçti... Ruhumun derinliklerindeki o eşsiz pırıltı yeniden ortaya çıktı. Belki son, belki de son kez... Hiç bilmiyorum. Akıllar kar etmiyor ki bazen bu evcilik oyunlarına ve saçma sapan duygulara... Akıl karma karışık ortaya çıktığında her şey su yüzüne vuruyor kendini utanarak... Belki son, belki de son kez... Ben bilemem...
Gözlerini kapattığında gözlerimi görebiliyorsan ve kulaklarında o sesi duyabiliyorsan hiç durmadan; yaşayabilirsin... Ya anı ya da anıları... Olur ya da olmaz denilerek geçirilen her gün bin pişmanlık duygusu katıyor kartlaşmış ama kartlaşmak istemeyen yüreklere. Ya sen istersin ya da istemeden bir şeyleri temenni edersin... Belki son, belki de son kez... Ne kadar garip...
Serüven dolu masumiyetin içindeki kirli rüya çığlıkların eşiğinde son buldu...
alıntı
