Beni sevmediğini biliyorum artık... Bunu görüyorum... Bu duyguyu her tarafına öyle yaymışsın ki; sana yaklaşmasam da bunu hissedebiliyorum... Yanlız olmak zor değil ve bu yanlızlıkla yaşamak da... Çünkü bu, ilk yanlız kalışım değil... Seninleyken alıştım zaten yanlızlığa, sensiz de idare edebilirim...
Tek sonurum anılar... Öyle çoklar ki... Her an her yerde karşımda buluyorum onları ve söz geçiremiyorum anılarıma bir türlü... Belki de en güzeli bu; kirlettiğin her güzel duyguyu bu şekilde güzel tutabilirim ancak... Beni asla affetmeyecekmişsin ve benim de seni affetmeyeceğimi söylüyorsun; bunları bilemem ama dilerim seni Allah affeder... Seni soruyorlar bana, soracaklar da... Onlara "Öldü diyeceğim; Bir kazada kaybettim..." ve temiz kalan anılarımla hatırlayacağım seni...
Her yıl bu gün evimde senin için hazırladığım seni... Her yıl bu gün evimde senin için hazırladığım mezarına çiçekler koyacağım... Seni unutmak değil amacım; sadece ilk tanıdığım, sevdiğim, aşık olduğum insanı her zaman güzelliklerle hatırlamak istiyorum... Seni bugün yüreğime gömüyorum... Bu garip bir ölüm; hiçbir zaman çürümeyeceksin yüreğimde, o pis böcekler yaklaşamayacak bebeksi tenine... Ben engel olacağım zamanın seni unutturmasına, yok olup gitmeyeceksin... Başka insanlar olacak, başka aşklar belki de...
Ama hiç kimse senin sevildiğin kadar sevilmeyecek, hiç kimse dokunayamayacak bana ve hiç kimse de senin kadar acı çektiremeyecek... Aşktan yana ne varsa bildiğim ve yaşadığım; kendime saklayacağım bunları artık... Çünkü ben en büyük hatayı seni böyle deli sevmekle değil ; sana bunu hissettirmekle yaptım... Keşke hiç bilmeseydin seni bu kadar çok sevdiğimi... Anladım... Sevgiden sevgiye öyle çok fark var ki...
Beni kaybetmeye göz yumduğun için... Aşkımın avuçlarından kayıp gitmesine izin verdiğin için... Yaşattığın bu deli, bu derin hüzün için... Seni hiçbir zaman affetmeyeceğim... "Bitti" dediğimde karşı koymadın... Bunu beklediğin öyle açık ki... Sadece söylemekti zor olan ve ben senin yapmakta zorlandığın şeyi yaptım... Eminim mutlusundur ve hep böyle mutlu kal
Tek sonurum anılar... Öyle çoklar ki... Her an her yerde karşımda buluyorum onları ve söz geçiremiyorum anılarıma bir türlü... Belki de en güzeli bu; kirlettiğin her güzel duyguyu bu şekilde güzel tutabilirim ancak... Beni asla affetmeyecekmişsin ve benim de seni affetmeyeceğimi söylüyorsun; bunları bilemem ama dilerim seni Allah affeder... Seni soruyorlar bana, soracaklar da... Onlara "Öldü diyeceğim; Bir kazada kaybettim..." ve temiz kalan anılarımla hatırlayacağım seni...
Her yıl bu gün evimde senin için hazırladığım seni... Her yıl bu gün evimde senin için hazırladığım mezarına çiçekler koyacağım... Seni unutmak değil amacım; sadece ilk tanıdığım, sevdiğim, aşık olduğum insanı her zaman güzelliklerle hatırlamak istiyorum... Seni bugün yüreğime gömüyorum... Bu garip bir ölüm; hiçbir zaman çürümeyeceksin yüreğimde, o pis böcekler yaklaşamayacak bebeksi tenine... Ben engel olacağım zamanın seni unutturmasına, yok olup gitmeyeceksin... Başka insanlar olacak, başka aşklar belki de...
Ama hiç kimse senin sevildiğin kadar sevilmeyecek, hiç kimse dokunayamayacak bana ve hiç kimse de senin kadar acı çektiremeyecek... Aşktan yana ne varsa bildiğim ve yaşadığım; kendime saklayacağım bunları artık... Çünkü ben en büyük hatayı seni böyle deli sevmekle değil ; sana bunu hissettirmekle yaptım... Keşke hiç bilmeseydin seni bu kadar çok sevdiğimi... Anladım... Sevgiden sevgiye öyle çok fark var ki...
Beni kaybetmeye göz yumduğun için... Aşkımın avuçlarından kayıp gitmesine izin verdiğin için... Yaşattığın bu deli, bu derin hüzün için... Seni hiçbir zaman affetmeyeceğim... "Bitti" dediğimde karşı koymadın... Bunu beklediğin öyle açık ki... Sadece söylemekti zor olan ve ben senin yapmakta zorlandığın şeyi yaptım... Eminim mutlusundur ve hep böyle mutlu kal