“Bitmiyor bu hayat ve sonu gelmiyor bu sonsuzluk acısının, sonu gelmiyor insan acısının. . .
Yoksa ben ister miydim öykülerde saklanarak yaşamak ? . .”
İnan ne zamandır tanıyamıyorum kimseyi… Tanıdığımı sandığım insanlar öylesine çabucak değişiyor ki…İnsanları tanımakta zorlanınca, bütün öfkem, bütün kırgınlığım kendime yöneliyor. Gecenin ortasında , günlerdir karşısında kendimi seyrettiğim aynada soruyorum, “kimsin sen” diye… Nasıl bir hayattırki bu ; onca adanmışlıktan sonra yalnızca kendimden hesap sorabiliyorum. Herkes öylesine korkmuş ki hayattan… Herkes öylesine sarılmış ki kendi korkularına… Çünkü başka nedeni yok gecenin bu saatinde aynanın karşısında kendimden hesap sormamın… Öyle ki , bütün sorularım sonunda gelip benden hesap soruyor… Bütün uğradığım haksızlıklar sonunda gelip benden hesap soruyor… İnat ettim kendim olmakta, bu yüzden tiksindi benden dünya ve sonuna dek reddetti. Yandı özlediğim herşey, korkularımla birlikte…Şimdi bir sen kaldın, birde yüzümdeki kanayan ışık…Görünüp görünüp kaybolmakta öyle inatcı ki o sevgi dedikleri , o aşk dedikleri ; düştüğüm her boşluk bana seni hatırlatıyor… Düştüğüm her boşluk, seni daha çok sevdiriyor… Hayatın içinde seni barındırdığı her karesinde uzun uzun soluklar alarak, o günlük , o sıradan ayrıntılarını alabildiğince büyütüp, içinde kaybolarak seviyorum seni... Ve odanın içinde, varlığına yıllardır aşina olduğun bir eşya gibi sessizce kaybolarak , seni izlemek ve başının üzerinden sonsuzluğa akıp giden düş bulutlarında şekillenen herşeyi, şu yüreğimde senin için büyüttüğüm şiire mısra yapıp eklemek ; seni sevmek. . .
“Bitmiyor bu hayat ve sonu gelmiyor bu sonsuzluk acısının, sonu gelmiyor insan acısının. . .
Yoksa ben ister miydim öykülerde saklanarak yaşamak ? . .”
Seni sevmek, Nisan ayında bir mucize gibi gökyüzünde dans eden kar tanelerinin, Tanrının bu aşk için gönderdiği bir işaret olduğuna inanmak… Seni sevmek, yalnızlığın soğuk kollarından biraz olsun sıyrılıp, nefes alabilmek için , geceleri saatlerce tek başıma şehrin karanlık sokaklarında kalabalığın soluğuyla ısınmaya çalışmak… Hiç tanımadığım insanların yüzünde senin yüzünü aramak, onların kaybetmiş, umutsuz hayatlarında yaralı geçmişinin ve çocuksu düşlerinin izlerini sürmek… Seni sevmek, bu kentin tozlu, soluk ışıkları ruhumu ısırırken, aynı gecenin yıldızları altında seni deliler gibi özlemek. . .
Seni sevmek, direnmek sevgili… Güçsüz olanı acımasızca yok eden bu kentin hoyratlığına ve senin için, artık inanmaktan çoktan vazgeçtiğim, yaşadığım hayalkırıklıklarıyla çok uzun zamandır kaybettiğim o aşk duygusunun gerçekliğinin canlı ispatı olmana direnmek… Kalbine inançla aşk tohumları ekmek seni sevmek… Sevmek, o yitirdiğim aşk şarkısı adına umutlarımı sana adamak. . .
“Bitmiyor bu hayat ve sonu gelmiyor bu sonsuzluk acısının, sonu gelmiyor insan acısının. . .
Yoksa ben ister miydim öykülerde saklanarak yaşamak ? . .”
Seni sevmek, ait olduğun gökyüzünde seni özgür bırakmak. .Koparmamak kanatlarını… Seni sevmek, çocuksu bir saflıkla, tek vazgeçemeyeceğinin ben olduğuma kendimi inandırarak, sana boyun eğmek… Seni sevmek, bir babayı, bir can yoldaşını, hayatının sonuna kadar yanında olduğunu bildiğin güvenilir dostu, ilgiye ve şefkate doymayan çaresiz bir küçük ******, ama en çok da tutkulu, kıskanç ve yüreği sonsuz maviliklere akan bir deli aşığı sevmek gibi. . .
Ve şunu bil ki bu sevgime asla çoklarının yaptığı gibi yetersizliklerimi, kusurlarımı, yalnızlık korkumu, başarısızlıklarımı yüklemiyorum. Eğer öyle olsaydı yitirmekten ölesiye korkar, seni kör bir tutkuyla sahiplenirdim… Oysa seni bir dine bağlanır gibi değil, kendi özgürlüğümü sever gibi seviyorum. . .
Bu sevgiden midir yoksa özlemden midir bilmem, gecenin kör saatinde aşağıdaki mısralar dökülüyor yüreğimden damla damla… Ve hayatım boyunca okuduğumda beğendiğim tek şiirimi senin için yazıyorum. . .
“Bitmiyor bu hayat ve sonu gelmiyor bu sonsuzluk acısının, sonu gelmiyor insan acısının. . .
Yoksa ben ister miydim öykülerde saklanarak yaşamak ? . .
Sonsuzluğu senin o kısacık ömrüne çevirmek istemez miydim ? . .
Öyküler denizinin en dibinde saklanmak ister miydim? . .
Ama ne zaman soluk almak için çıksam, bitmiyor, bitmiyor bu hayat. . .
Yoksa bu karanlık sonsuzluğu senin o kısacık ömrünle değiştirmek istemez miydim ? . .”
Onur Yavuz.
Yoksa ben ister miydim öykülerde saklanarak yaşamak ? . .”
İnan ne zamandır tanıyamıyorum kimseyi… Tanıdığımı sandığım insanlar öylesine çabucak değişiyor ki…İnsanları tanımakta zorlanınca, bütün öfkem, bütün kırgınlığım kendime yöneliyor. Gecenin ortasında , günlerdir karşısında kendimi seyrettiğim aynada soruyorum, “kimsin sen” diye… Nasıl bir hayattırki bu ; onca adanmışlıktan sonra yalnızca kendimden hesap sorabiliyorum. Herkes öylesine korkmuş ki hayattan… Herkes öylesine sarılmış ki kendi korkularına… Çünkü başka nedeni yok gecenin bu saatinde aynanın karşısında kendimden hesap sormamın… Öyle ki , bütün sorularım sonunda gelip benden hesap soruyor… Bütün uğradığım haksızlıklar sonunda gelip benden hesap soruyor… İnat ettim kendim olmakta, bu yüzden tiksindi benden dünya ve sonuna dek reddetti. Yandı özlediğim herşey, korkularımla birlikte…Şimdi bir sen kaldın, birde yüzümdeki kanayan ışık…Görünüp görünüp kaybolmakta öyle inatcı ki o sevgi dedikleri , o aşk dedikleri ; düştüğüm her boşluk bana seni hatırlatıyor… Düştüğüm her boşluk, seni daha çok sevdiriyor… Hayatın içinde seni barındırdığı her karesinde uzun uzun soluklar alarak, o günlük , o sıradan ayrıntılarını alabildiğince büyütüp, içinde kaybolarak seviyorum seni... Ve odanın içinde, varlığına yıllardır aşina olduğun bir eşya gibi sessizce kaybolarak , seni izlemek ve başının üzerinden sonsuzluğa akıp giden düş bulutlarında şekillenen herşeyi, şu yüreğimde senin için büyüttüğüm şiire mısra yapıp eklemek ; seni sevmek. . .
“Bitmiyor bu hayat ve sonu gelmiyor bu sonsuzluk acısının, sonu gelmiyor insan acısının. . .
Yoksa ben ister miydim öykülerde saklanarak yaşamak ? . .”
Seni sevmek, Nisan ayında bir mucize gibi gökyüzünde dans eden kar tanelerinin, Tanrının bu aşk için gönderdiği bir işaret olduğuna inanmak… Seni sevmek, yalnızlığın soğuk kollarından biraz olsun sıyrılıp, nefes alabilmek için , geceleri saatlerce tek başıma şehrin karanlık sokaklarında kalabalığın soluğuyla ısınmaya çalışmak… Hiç tanımadığım insanların yüzünde senin yüzünü aramak, onların kaybetmiş, umutsuz hayatlarında yaralı geçmişinin ve çocuksu düşlerinin izlerini sürmek… Seni sevmek, bu kentin tozlu, soluk ışıkları ruhumu ısırırken, aynı gecenin yıldızları altında seni deliler gibi özlemek. . .
Seni sevmek, direnmek sevgili… Güçsüz olanı acımasızca yok eden bu kentin hoyratlığına ve senin için, artık inanmaktan çoktan vazgeçtiğim, yaşadığım hayalkırıklıklarıyla çok uzun zamandır kaybettiğim o aşk duygusunun gerçekliğinin canlı ispatı olmana direnmek… Kalbine inançla aşk tohumları ekmek seni sevmek… Sevmek, o yitirdiğim aşk şarkısı adına umutlarımı sana adamak. . .
“Bitmiyor bu hayat ve sonu gelmiyor bu sonsuzluk acısının, sonu gelmiyor insan acısının. . .
Yoksa ben ister miydim öykülerde saklanarak yaşamak ? . .”
Seni sevmek, ait olduğun gökyüzünde seni özgür bırakmak. .Koparmamak kanatlarını… Seni sevmek, çocuksu bir saflıkla, tek vazgeçemeyeceğinin ben olduğuma kendimi inandırarak, sana boyun eğmek… Seni sevmek, bir babayı, bir can yoldaşını, hayatının sonuna kadar yanında olduğunu bildiğin güvenilir dostu, ilgiye ve şefkate doymayan çaresiz bir küçük ******, ama en çok da tutkulu, kıskanç ve yüreği sonsuz maviliklere akan bir deli aşığı sevmek gibi. . .
Ve şunu bil ki bu sevgime asla çoklarının yaptığı gibi yetersizliklerimi, kusurlarımı, yalnızlık korkumu, başarısızlıklarımı yüklemiyorum. Eğer öyle olsaydı yitirmekten ölesiye korkar, seni kör bir tutkuyla sahiplenirdim… Oysa seni bir dine bağlanır gibi değil, kendi özgürlüğümü sever gibi seviyorum. . .
Bu sevgiden midir yoksa özlemden midir bilmem, gecenin kör saatinde aşağıdaki mısralar dökülüyor yüreğimden damla damla… Ve hayatım boyunca okuduğumda beğendiğim tek şiirimi senin için yazıyorum. . .
“Bitmiyor bu hayat ve sonu gelmiyor bu sonsuzluk acısının, sonu gelmiyor insan acısının. . .
Yoksa ben ister miydim öykülerde saklanarak yaşamak ? . .
Sonsuzluğu senin o kısacık ömrüne çevirmek istemez miydim ? . .
Öyküler denizinin en dibinde saklanmak ister miydim? . .
Ama ne zaman soluk almak için çıksam, bitmiyor, bitmiyor bu hayat. . .
Yoksa bu karanlık sonsuzluğu senin o kısacık ömrünle değiştirmek istemez miydim ? . .”
Onur Yavuz.