AtASeL
Özel Üye
Böğründe çörekleşmiş öyle kin, nefret vardı ki o kadının.
Resulün sevimli kızları, nikahındaydı onun evlatlarının.
İş kızıştıkça kızıştı, şeytan durur mu? İyice ona dürttü.
Oğullarına, boşamazsanız onları, helal etmem sütümü.
İpi eline alıp dağa çıktı ki, dikenli çalılar getirecek.
Onu, geceleyin Resulün geçtiği yollara serpecek.
Dilerim Allah’tan O ikisi, hafiflemeyen azaba girsin.
Kahreden mahrumumiyet içinde, acıları dinmesin.
Hacerül Esvet’in yanında, yıla yıkıla gülüyorlardı.
Nur getiren elçiye şair, kâhin, mecnun diyorlardı.
Seni önce ondan soralım, Küsâyb İbni Kilâbı dirilt.
Bu iki yüzlülüğün iğrenç inceliğine bakın Allah şahit.
Kör menfaat akılsız insan sevgisi kime yaraşır bilinecek
Kalplerine zihinlerine kilit vuranlar ektiklerini biçecek.
O gün,felaketlerin,musibetlerin biri gelir biri giderdi.
Boykot zulüm devri, aç kalan ağaç kabuğu deri yerdi.
Kızgın çöllerde Bilâli inim inim inletip ipe gerdiler.
Hakkı inkar et dediler, katillerin torunları Ebu Cehiller.
Mekke’den yükselen feryatlarla koparıldılar anadan yardan
Gavurcasına işkencelerle çıkarıldılar ana yurtlarından.
Başladı vahye dayalı yolculuk, Hira’nın kardeşi Sevr’den
Allah’tan dır bu emri ilâhi, oluşmuş aşikar mucizelerden.
Yoluna dikenli çalılar atılan, son Hâtemül Enbiya’ya
Canlarını siper, mallarını feda ederek, göçtüler Medine’ye.
Peygamberlerin mazlumların kaderi olmuş hicret.
Müşriklerin insanlığa kestiği fatura kin kan nefret.
‘’ Ey Mekke! Sen Allah katında en hayırlı yersin.’’
Yitiğine el sürülmez güvenli mukaddes bir beldesin.
Güzel mi güzel vâdi Ranûna,Seniyetül Veda dorukları
İşte tam orada göründü, cihanın en güzel konukları.
Bu sevinç bize yeter, bu sevgi büyüktür kalbe sığmaz.
Ey Ensar çocukları, bu sevda ağrılarına ciğer dayanmaz.
Toplanmış yaşlısı genci, başlamış kasideler söylemeye.
Hahamlar papazlar bile gelmiş, Rasülü Ekremi görmeye.
Habib-i Kibriya’yı, hangi göz gönül istemez ki görsün.
Canım peygamberim, Sen gönüllere şifa, alemlere nursun.
11 / R. Evvel / 1402 / Mekke
Resulün sevimli kızları, nikahındaydı onun evlatlarının.
İş kızıştıkça kızıştı, şeytan durur mu? İyice ona dürttü.
Oğullarına, boşamazsanız onları, helal etmem sütümü.
İpi eline alıp dağa çıktı ki, dikenli çalılar getirecek.
Onu, geceleyin Resulün geçtiği yollara serpecek.
Dilerim Allah’tan O ikisi, hafiflemeyen azaba girsin.
Kahreden mahrumumiyet içinde, acıları dinmesin.
Hacerül Esvet’in yanında, yıla yıkıla gülüyorlardı.
Nur getiren elçiye şair, kâhin, mecnun diyorlardı.
Seni önce ondan soralım, Küsâyb İbni Kilâbı dirilt.
Bu iki yüzlülüğün iğrenç inceliğine bakın Allah şahit.
Kör menfaat akılsız insan sevgisi kime yaraşır bilinecek
Kalplerine zihinlerine kilit vuranlar ektiklerini biçecek.
O gün,felaketlerin,musibetlerin biri gelir biri giderdi.
Boykot zulüm devri, aç kalan ağaç kabuğu deri yerdi.
Kızgın çöllerde Bilâli inim inim inletip ipe gerdiler.
Hakkı inkar et dediler, katillerin torunları Ebu Cehiller.
Mekke’den yükselen feryatlarla koparıldılar anadan yardan
Gavurcasına işkencelerle çıkarıldılar ana yurtlarından.
Başladı vahye dayalı yolculuk, Hira’nın kardeşi Sevr’den
Allah’tan dır bu emri ilâhi, oluşmuş aşikar mucizelerden.
Yoluna dikenli çalılar atılan, son Hâtemül Enbiya’ya
Canlarını siper, mallarını feda ederek, göçtüler Medine’ye.
Peygamberlerin mazlumların kaderi olmuş hicret.
Müşriklerin insanlığa kestiği fatura kin kan nefret.
‘’ Ey Mekke! Sen Allah katında en hayırlı yersin.’’
Yitiğine el sürülmez güvenli mukaddes bir beldesin.
Güzel mi güzel vâdi Ranûna,Seniyetül Veda dorukları
İşte tam orada göründü, cihanın en güzel konukları.
Bu sevinç bize yeter, bu sevgi büyüktür kalbe sığmaz.
Ey Ensar çocukları, bu sevda ağrılarına ciğer dayanmaz.
Toplanmış yaşlısı genci, başlamış kasideler söylemeye.
Hahamlar papazlar bile gelmiş, Rasülü Ekremi görmeye.
Habib-i Kibriya’yı, hangi göz gönül istemez ki görsün.
Canım peygamberim, Sen gönüllere şifa, alemlere nursun.
11 / R. Evvel / 1402 / Mekke
