Yalnızlıklardan derlediğimiz hüzünlerimize
alt yapı oluşturuyordu akşamlar.
Sütten ağızımız yandığından belkide
yoğurdu rakıyla tüketiyorduk.
Peçeteleri kirletiyordu birkaç sözcük,
Sarımsak tadında sohbetler.
Zamandan alacağımız çok,
alacağımızdan kesiliyordu saatler.
Hayat acı bir emzikle avutarak bizi
sütten kesmeye çabalıyordu.
biz sütliman oluyorduk efkara boyanınca herbir yan.
Yaralı bereli adamlardık. Hepimiz sahici.
Buyur ediyorduk isteyeni gönül soframıza,
hesabı ödemeden gidiyordu her gelen.
ve biz yaralarımıza limon sıkıyorduk, tuzlu gözyaşı.
Isırgan gülümsemelerle otçul bir mutluluktu harcımız.
Sabaha çıkamıyorduk hiçbirimiz.
Kimin olduğunu bilmediğimiz bir hayatı yaşıyorduk,
kendimizden habersiz.
Yaşam tasmasını biryerlerden, birileri takmıştı boğazımıza.
Altımızda iskemle yoktu istediğimiz an tekmeleyeceğimiz.
