Herkes İçin Sıradan Bi Şubat Akşamı
Her Şey Sıradan,
Yine İş Çıkışı
Yine Yorgun Bi Halde
Yağmurdan Kaçıp, Yine Aynı Durağa Sığınıp
Aynı Otobüsün Gelip, Evine Gitmeyi Beklerken
Az Ötedeki Bankamatiğin Camından
Kirli Yüzüyle Bi Çocuğun Kendisini İzlediğini Farkedene Kadar
Sıradandı Hayat...
Önce Kaçamak Bakışlarla Süzdü
Herkesin Bu Soğukta Havada
Yağmurdan Kaçıp Sığınacak Sıcak Bi Yer Ararken
O Soğuktan Dudağı Mosmor Çocuğun Etrafını İzleyişini...
Ayağında Bi Ayakkabı, Belli ki Büyük Kardeştan Kalma
Üstündeki Elbiseler Yamalı
Yüzü Kir-Pas İçinde
Yanaklarında Al Bi Karakış
Yanında Ekmek Teknesi Boyacı Sandığı
Cebinde Belkide Bi Otobüs Parasını Bile Karşılamayacak Emek
Ve Çalıntı Bi Hayat...
Kimse Farketmiyordu Onu
Hızlıca Yanından Geçip Gidiyorlardı
Dönüp Bakan Bile Yoktu
Herkesin Acelesi Vardı
Ve Herkesin Sıcak Yuvasında Kendisini Bekleyen Bi Ailesi Vardı...
Daha Doğuştan Kaderine Bi İsim Konulmuştu;
Varoş... Gecekondu... Ve Hüsran...
Öylece Setretti Durdu O Çocuğu
Son Otobüsü Kaçırdığını Farkedene Kadar...
Bi Süre Daha Öylece İzledi
Sonra Elinde Çantası Bankamatiğe Yürüdü,
Yaklaştıkça Çocuğun Yüzünde Koku Beliriyordu
Kapıyı Açınca
Ağlamaya Başladı Çocuk
Eliyle Islak Saçlarını Okşadığında
Tir Tir Titriyordu Vücudu
Soğuktan Değil, Korkudan...
"Adın Ne" Dedi
Ürkek Bi Tonda Tonuyla "Memet" Geldi
Biraz Kısık Bi Sesle...
Sorular Sordu
Ona Yabancı Gelen Bu Hayatı Anlamak İçin...
Yağmurlu Soğuk Bi Şubat Akşamında
Hiç Tanımadığı Bi Hikayeydi...
Oysa Şimdi Sıcak Evinde
Eşi Ve Kızıyla Olmak Vardı,
Bütün Günün Yorgunluğunu Huzurlu Yuvasında Atmak
Özlemini Dindirmek
Ve Paylaşmak Kış Günü Aile Sıcaklığını...
Ama O Orada
O Her Gün Gördüğü
Ama Hayatın Sıradanlığından Hiç Fark Etmediği
Belki de Görmezden Geldiği Bu Hikayeyi
Biraz Gecikmiş Bi Özürle Dinliyordu...
Sonra, Onu Alıp
Sıcak Bi Lokantada
Sıcak Yemeklerle Beraber Yemek Yediler,
Bi Kaç Günlük Ayakkabı Boyayacağı Kadar Parayı Cebine Koyup
Onu Bankamatiğine Bırakıp
Evinin Yolunu Tuttu,
Ardında Bıraktığı
Taze Bi Hayatın Sıradanlığının Pişmanlığıyla…
O Günden Ne Zaman Kızına Baksa
Gözlerinde O Boyacı Çocuğu Görüyordu...
Çünkü;
Hayat, İnsanları İnsan Yapan Değerlerin
Zamanla Kaybolup,
Bi Ömre Sığacak Bi Yalnızlığa Bürünmesiydi
O Şubat Akşamına Kadar...
HüZüNBaZ'dan Küçük Bi Deneme...
Bi GüN SeNi uNuTuRSa Bu YüReK, BiLKi SuSMuŞTuR!..
Her Şey Sıradan,
Yine İş Çıkışı
Yine Yorgun Bi Halde
Yağmurdan Kaçıp, Yine Aynı Durağa Sığınıp
Aynı Otobüsün Gelip, Evine Gitmeyi Beklerken
Az Ötedeki Bankamatiğin Camından
Kirli Yüzüyle Bi Çocuğun Kendisini İzlediğini Farkedene Kadar
Sıradandı Hayat...
Önce Kaçamak Bakışlarla Süzdü
Herkesin Bu Soğukta Havada
Yağmurdan Kaçıp Sığınacak Sıcak Bi Yer Ararken
O Soğuktan Dudağı Mosmor Çocuğun Etrafını İzleyişini...
Ayağında Bi Ayakkabı, Belli ki Büyük Kardeştan Kalma
Üstündeki Elbiseler Yamalı
Yüzü Kir-Pas İçinde
Yanaklarında Al Bi Karakış
Yanında Ekmek Teknesi Boyacı Sandığı
Cebinde Belkide Bi Otobüs Parasını Bile Karşılamayacak Emek
Ve Çalıntı Bi Hayat...
Kimse Farketmiyordu Onu
Hızlıca Yanından Geçip Gidiyorlardı
Dönüp Bakan Bile Yoktu
Herkesin Acelesi Vardı
Ve Herkesin Sıcak Yuvasında Kendisini Bekleyen Bi Ailesi Vardı...
Daha Doğuştan Kaderine Bi İsim Konulmuştu;
Varoş... Gecekondu... Ve Hüsran...
Öylece Setretti Durdu O Çocuğu
Son Otobüsü Kaçırdığını Farkedene Kadar...
Bi Süre Daha Öylece İzledi
Sonra Elinde Çantası Bankamatiğe Yürüdü,
Yaklaştıkça Çocuğun Yüzünde Koku Beliriyordu
Kapıyı Açınca
Ağlamaya Başladı Çocuk
Eliyle Islak Saçlarını Okşadığında
Tir Tir Titriyordu Vücudu
Soğuktan Değil, Korkudan...
"Adın Ne" Dedi
Ürkek Bi Tonda Tonuyla "Memet" Geldi
Biraz Kısık Bi Sesle...
Sorular Sordu
Ona Yabancı Gelen Bu Hayatı Anlamak İçin...
Yağmurlu Soğuk Bi Şubat Akşamında
Hiç Tanımadığı Bi Hikayeydi...
Oysa Şimdi Sıcak Evinde
Eşi Ve Kızıyla Olmak Vardı,
Bütün Günün Yorgunluğunu Huzurlu Yuvasında Atmak
Özlemini Dindirmek
Ve Paylaşmak Kış Günü Aile Sıcaklığını...
Ama O Orada
O Her Gün Gördüğü
Ama Hayatın Sıradanlığından Hiç Fark Etmediği
Belki de Görmezden Geldiği Bu Hikayeyi
Biraz Gecikmiş Bi Özürle Dinliyordu...
Sonra, Onu Alıp
Sıcak Bi Lokantada
Sıcak Yemeklerle Beraber Yemek Yediler,
Bi Kaç Günlük Ayakkabı Boyayacağı Kadar Parayı Cebine Koyup
Onu Bankamatiğine Bırakıp
Evinin Yolunu Tuttu,
Ardında Bıraktığı
Taze Bi Hayatın Sıradanlığının Pişmanlığıyla…
O Günden Ne Zaman Kızına Baksa
Gözlerinde O Boyacı Çocuğu Görüyordu...
Çünkü;
Hayat, İnsanları İnsan Yapan Değerlerin
Zamanla Kaybolup,
Bi Ömre Sığacak Bi Yalnızlığa Bürünmesiydi
O Şubat Akşamına Kadar...
HüZüNBaZ'dan Küçük Bi Deneme...
Bi GüN SeNi uNuTuRSa Bu YüReK, BiLKi SuSMuŞTuR!..
