Sen en çok gitmeyi sevdin..
Yokluna çarpıyor tüm zamanlar. Sensizlik ağlıyor duygular şehre bakıp. Hayaller düşmüş sokakların arasında. Şarkılar ya eksik kalıyor ya da yokluğunun farkında. Ellerinin dokunduğu yerde hala izler saklı. Sözlerinin geçtiği sokaklarda çaresiz bir yankı. Seslerden bu yüzden kaçtım. Oysa mesafelere yenik yüreğin beklide halklı. Gidişinle beraber gelen avareliğim dolaştırıyor beni seninle tüm başlangıçları yaşadığımız yerlere. Kaçmak istediğimde ellerinin dokunduğu yerlerde bıraktığın izlere gömülüyorum. Sözlerinin yankısı sarıp sarmalıyor tüm bedenenimi. Ve ben yokluğunun ardındaki çığlığının bedeniyle boş özlemini yüreğimde tutuşturarak. O ateşte yakmaya çalıştığım tüm anıların bir yangın gibi büyüyüp, beni yakmak isteyişindeki o arzu karşısında çaresiz kalarak? Hala sokaklar o küllerin kokusuyla dolu. Üzerinde bir önceki günden kalma ayak izlerim. Beklide bu yerlerin senide çağırdığını zannederek, gözlerimin seni ayak izlerini arayışındaki aldanış? Hiçbir şey yok oysa. Sadece bir önceki günden kalma ayak izlerimin üzerindeki tozu temizleyeceğim. Çünkü seni kaybettiğim gibi bir avuntu bile olsa bu yerleri ve hiçbir zamanın istemediği o saatleri kaybetmek istemiyorum. Seni asla bana vaat etmeseler bile? Orada harcadığım tüm zamanlarla o küçük hatıraları beslemek istiyorum. Her ne kadar yüreğimin orada incindiğini hissetsem bile, içimdeki o asi arzuların bu acıya alıştığını ve vazgeçemeyeceğini anlıyorum. Sen bu kente döner misin bilmiyorum; fakat buraya bıraktığın bu kutsal mekanı her an tapılan bir put gibi ziyaret ediyorum. Senin başka hiçbir yerde böyle kutsal bir mekan bırakamayacağını bilerek? Çünkü seni en çok ben sevdim. En çok ben hakkettim. Seni en çok sevenin, seni en çok hak eden kişi olmadığını bilerek? Hatta o kutsal mekana o kadar alıştım ki seni artık tanıyamaz oldum. Kim bilir gözlerimin hatırladığı yüz senin yüzün değildir beklide. Ve sen tüm senlerden vazgeçerek geriye dönsen bile sen bu mekana yabancı kalırsın. Duyguların ağladığı, hayallerin düştüğü sokaklar artık ikimize ait değil. Çünkü sen her yeri, her anıyı, her acıyı ve dokunulmaya kıyılmaz çocuk saflığındaki aşkı bana bir miras olarak bırakıp gittin. Beraberinde gittikçe koyulaşan gölgenden başka hiçbir şey olmayarak. Ve zaman seni bana unutturmadı; fakat sen tüm yüceltilmişliklerden indirildin. Seni yücelttiğim her yere yaşadığımız bir anının hayalini astım. Senin yüzünü hayallerimin seni anımsadığı anıların arasından çıkararak?. Ve asla buraları terk edemeyecek bu kutsal mekâna senin yüzünün şeklini vererek?
Yokluna çarpıyor tüm zamanlar. Sensizlik ağlıyor duygular şehre bakıp. Hayaller düşmüş sokakların arasında. Şarkılar ya eksik kalıyor ya da yokluğunun farkında. Ellerinin dokunduğu yerde hala izler saklı. Sözlerinin geçtiği sokaklarda çaresiz bir yankı. Seslerden bu yüzden kaçtım. Oysa mesafelere yenik yüreğin beklide halklı. Gidişinle beraber gelen avareliğim dolaştırıyor beni seninle tüm başlangıçları yaşadığımız yerlere. Kaçmak istediğimde ellerinin dokunduğu yerlerde bıraktığın izlere gömülüyorum. Sözlerinin yankısı sarıp sarmalıyor tüm bedenenimi. Ve ben yokluğunun ardındaki çığlığının bedeniyle boş özlemini yüreğimde tutuşturarak. O ateşte yakmaya çalıştığım tüm anıların bir yangın gibi büyüyüp, beni yakmak isteyişindeki o arzu karşısında çaresiz kalarak? Hala sokaklar o küllerin kokusuyla dolu. Üzerinde bir önceki günden kalma ayak izlerim. Beklide bu yerlerin senide çağırdığını zannederek, gözlerimin seni ayak izlerini arayışındaki aldanış? Hiçbir şey yok oysa. Sadece bir önceki günden kalma ayak izlerimin üzerindeki tozu temizleyeceğim. Çünkü seni kaybettiğim gibi bir avuntu bile olsa bu yerleri ve hiçbir zamanın istemediği o saatleri kaybetmek istemiyorum. Seni asla bana vaat etmeseler bile? Orada harcadığım tüm zamanlarla o küçük hatıraları beslemek istiyorum. Her ne kadar yüreğimin orada incindiğini hissetsem bile, içimdeki o asi arzuların bu acıya alıştığını ve vazgeçemeyeceğini anlıyorum. Sen bu kente döner misin bilmiyorum; fakat buraya bıraktığın bu kutsal mekanı her an tapılan bir put gibi ziyaret ediyorum. Senin başka hiçbir yerde böyle kutsal bir mekan bırakamayacağını bilerek? Çünkü seni en çok ben sevdim. En çok ben hakkettim. Seni en çok sevenin, seni en çok hak eden kişi olmadığını bilerek? Hatta o kutsal mekana o kadar alıştım ki seni artık tanıyamaz oldum. Kim bilir gözlerimin hatırladığı yüz senin yüzün değildir beklide. Ve sen tüm senlerden vazgeçerek geriye dönsen bile sen bu mekana yabancı kalırsın. Duyguların ağladığı, hayallerin düştüğü sokaklar artık ikimize ait değil. Çünkü sen her yeri, her anıyı, her acıyı ve dokunulmaya kıyılmaz çocuk saflığındaki aşkı bana bir miras olarak bırakıp gittin. Beraberinde gittikçe koyulaşan gölgenden başka hiçbir şey olmayarak. Ve zaman seni bana unutturmadı; fakat sen tüm yüceltilmişliklerden indirildin. Seni yücelttiğim her yere yaşadığımız bir anının hayalini astım. Senin yüzünü hayallerimin seni anımsadığı anıların arasından çıkararak?. Ve asla buraları terk edemeyecek bu kutsal mekâna senin yüzünün şeklini vererek?
