Sene 1969. İnsanoğlu ilk aya inme olayına giriyo. Neil Armstrong’un uzay aracı Apollo 11, 16 Temmuz 1969’da ayın yörüngesine girmiş. Ertesi gün aya inecek. Herif accayip heyecanlı. Boru değil, aya ayak basıcak. O gece uyumaya çalışırken derinlerden derinlerden bi ses geldiğini farketmiş. Ama Allah’ın uzayı, or’da hava yok ki ses olsun. Bizim Neil de biliyo bunu taabi. Nefesini tutup kulaklarını dikmiş. Yahu basbayağı şarkı gibi bişeymiş bu. Uzayın boşluğundan dalga dalga geminin içine kadar geliyomuş. Bizimki dinlemiş dinlemiş ama hiç bi şey anlamamış. Bilmediği bi lisandaymış çünkü. Armstrong, “Şimdi bunu Nasacılara söylesem bana deli derler. Hava değişimi, hayal filan görüyosun diye salak salak açıklamaya çalışırlar. İyisi mi ben kimseye anlatmayım bunu” diye düşünmüş. Sabah olmuş, aksilikler filan derken uzay aracının inişi 20 Temmuz’a ertelenmiş, sonra aya inip Armstrong “aya ilk ayak basan adam” ünvanını almış, “Bu benim için küçük ama insanlık için...” Görev öylece tamamlanmış. Planlanan tarihte dünyaya dönülmüş. Armstrong hiiiççç kimseye bahsetmemiş bu şarkı olayından. Hatta kendisi bile “Ulan acaba o stressle hayal mi gördüm acaba?” diye şüpheye düşmüş. Abicim bizimki bi gün televizyonda belgesel izliyomuş. Bi de ne duysun, uzayda duyduğu ezginin aynısı! Aynısı ne demek, tıpkısı tıpkısı! Aynı şekilde: “Allahu Ekber, Allahu Ekbeeerrr..” Televizyondan öğrenmiş ki o duyduğu Müslümanların ezan dediği hadise. Adam hemmen evden fırlamış. En yakın kitapçıdan İslamiyet’le ilgili ne kadar kitap varsa toparlayıp gelmiş. Sabaha kadar hepsini tek tek hatmetmiş. Gün ışırken de Kelimeyi Şahadet getirip hak dine girmiş. Vay be görüyo musun sen olayı. Taaa uzaylara git, or’da nelere şahit olup müslüman ol. Şanslı adammış abicim bu Armstrong yaa. Valla bravo!
