İçimden gelmiyor;
Birileri soluksuz kalmışken doyasıya soluk almak
Gıdım gıdım, korkarak soluyorum havayı...
Tutuluyorum sonra...
Neden diyorum;
Hepimize yetecek kadar büyükken dünya,
Hepimize yetecek kadar bolken oksijen
Neden soluksuz kalıyor bazı canlar?
Ha onlar ha biz ne farkımız var?
Onlar yok oldular da biz var mıyız sanki?
Gülümseyemiyorum gönül rahatlığıyla; utancımdan...
Ve ağlayamıyorum; sırf çocuğum görmesin diye...
Çünkü soracak yavrucak; "neden ağlıyorsun baba"
Ne diyeceğim ona?
"Sen yaşadığın için sevincimden ağlıyorum oğlum" mu?
Yoksa "Zavallı, neden öldüğünden habersiz yavrularımız var oğlum" mu?
Nasıl anlatırım ki ona;
O minicik cansız bedenlerin artık oynama haklarının olmadığını;
Kendisi bihaber benden oyun beklerken?
Sormaz mı bana o zaman "Ben ne olacağım baba?" diye
"Dünya neden kötü baba?" diye
Ne cevap vereceğim ona?
"Gittiği yere kadar oğlum, kusura bakma" mı?
Offff offf içim kaskatı oldu!
Neden, neyin tartışması bu?
Neden, neyin ayrımcılığı?
Barış, kardeşlik, umut olmalıyken yüreklerde...
Ne gerek var bütün bunlara?
Vicdanların yerini ne aldı?
Neden bu kadar karardı kalpler?
Acımasızlık, canilik nasıl girdi bu yüreklere?
O zavallı analara mı üzüleyim yavruları giden,
Yoksa yavrulara mı, anasız babasız kalan?
Bilemedim...
Darmadağın oldu ocaklar...
Darmadağın oldu yürekler...
Nerede insanlığımız ha nerede?
Kaybettik mi artık?
Bittik mi?
..........
Hislerimi paylaşmak istedim sadece...
Hala bir umut var mıdır acaba diye düşünürken...
Umarım ki; sevgi, saygı, barış ve kardeşlik geri gelir...
Umarım ki dünya yoluna girer...
"SAVAŞA, DÜŞMANLIĞA HAYIR" DEĞİL SLOGANIMIZ;
"BARIŞA KARDEŞLİĞE EVET" OLMALI!
OLMALI Kİ;
"BARIŞ" SÖZCÜĞÜ, "KARDEŞLİK" SÖZCÜĞÜ DAHA ÇOK TELAFFUZ EDİLSİN !
Belki evren sinyalimizi bekliyordur...
Birileri soluksuz kalmışken doyasıya soluk almak
Gıdım gıdım, korkarak soluyorum havayı...
Tutuluyorum sonra...
Neden diyorum;
Hepimize yetecek kadar büyükken dünya,
Hepimize yetecek kadar bolken oksijen
Neden soluksuz kalıyor bazı canlar?
Ha onlar ha biz ne farkımız var?
Onlar yok oldular da biz var mıyız sanki?
Gülümseyemiyorum gönül rahatlığıyla; utancımdan...
Ve ağlayamıyorum; sırf çocuğum görmesin diye...
Çünkü soracak yavrucak; "neden ağlıyorsun baba"
Ne diyeceğim ona?
"Sen yaşadığın için sevincimden ağlıyorum oğlum" mu?
Yoksa "Zavallı, neden öldüğünden habersiz yavrularımız var oğlum" mu?
Nasıl anlatırım ki ona;
O minicik cansız bedenlerin artık oynama haklarının olmadığını;
Kendisi bihaber benden oyun beklerken?
Sormaz mı bana o zaman "Ben ne olacağım baba?" diye
"Dünya neden kötü baba?" diye
Ne cevap vereceğim ona?
"Gittiği yere kadar oğlum, kusura bakma" mı?
Offff offf içim kaskatı oldu!
Neden, neyin tartışması bu?
Neden, neyin ayrımcılığı?
Barış, kardeşlik, umut olmalıyken yüreklerde...
Ne gerek var bütün bunlara?
Vicdanların yerini ne aldı?
Neden bu kadar karardı kalpler?
Acımasızlık, canilik nasıl girdi bu yüreklere?
O zavallı analara mı üzüleyim yavruları giden,
Yoksa yavrulara mı, anasız babasız kalan?
Bilemedim...
Darmadağın oldu ocaklar...
Darmadağın oldu yürekler...
Nerede insanlığımız ha nerede?
Kaybettik mi artık?
Bittik mi?
..........
Hislerimi paylaşmak istedim sadece...
Hala bir umut var mıdır acaba diye düşünürken...
Umarım ki; sevgi, saygı, barış ve kardeşlik geri gelir...
Umarım ki dünya yoluna girer...
"SAVAŞA, DÜŞMANLIĞA HAYIR" DEĞİL SLOGANIMIZ;
"BARIŞA KARDEŞLİĞE EVET" OLMALI!
OLMALI Kİ;
"BARIŞ" SÖZCÜĞÜ, "KARDEŞLİK" SÖZCÜĞÜ DAHA ÇOK TELAFFUZ EDİLSİN !
Belki evren sinyalimizi bekliyordur...
