bana gözyaşı borcun var!

BANA GÖZYAŞI BORCUN VAR !

Adam genç kadına seslendi:
- Bana gözyaşı borcun var!

Genç kadın sordu:
- Nasıl öderim?

Adam gözlerini kırptı;
- Haydi gülümse!
Gülümsedi genç kadın. Adam* cebinden mendilini çıkarıp* borcunu sildi.
Ve mendilini özenle katlayıp* yine kalbinin üzerindeki iç cebine koydu.

Bir demet mor sümbül vardı kadının elinde.
İkisi de bahar kokuyordu...
Biri ilkbahar* diğeri güz.
Adam* seslendi yine;

- Bana mutluluk borcun var!
Genç kadın* biraz mahcup* biraz şaşkın sordu:

-Nasıl ödeyebilirim?
Heyecanlandı adam

- Haydi yat dizlerime!
Genç kadın bir kedi uysallığında* yattı dizlerine usulca.
Adam* şefkatle saçlarını taramaya başladı kadının.
Saçları* güneşe ve yağmurlara hasret hiç yaşanmamış baharlara benziyordu.
Çaresizliğini ördü sırasıra.
Sonra saçının her teline* mutluluğun çığlıklarını bağladı adam.
Yetmedi* gizli düğüm attı... Ağladı.
Hava kararmak üzereydi. Dışarıda yağmur yağıyordu delice.
Adam* sürekli borç defterlerini kurcalıyordu.
Genç kadının gözlerinin içine baktı;

- Bana yürek borcun var!
Borcunun farkındaydı sanki genç kadın* şaşırmadı.

- Bu borcumu nasıl ödeyebilirim?
Adam kollarını uzattı

- Haydi tut ellerimi!
Sümbül kokusu sinmiş ellerini uzattı genç kadın.
Elleri öyle sıcaktı ki* eriyiverdi bütün borcu avuçlarının içinde.
Genç kadın gitmek üzereydi.

Adam son kez seslendi;
- Bana can borcun var!

Kadın irkildi;
- Can mı?

Sigarasından derin bir nefes çekti adam;
- Evet... Can borcun var. Sensizlik öldürüyor beni!

Hoşuna gitti sözler kadının
- Peki bu borcumu nasıl tahsil etmeyi düşünüyorsun?

Adam* biraz daha yaklaştı;
- Yum gözlerini!
Hiç tereddüt etmeden yumdu gözlerini.
Adam da yumdu gözlerini* masumca bir öpücük kondurdu
kadının titreyen dudaklarına.

- Bu ne şimdi yaptığın? diyerek çattı kaslarını kadın...

Adam* pişmanlıkla* memnunluk arasında gidip geldi. Kekeledi;

- Hayat öpücüğüydü!
Kısa bir sessizliğin ardından bu kez kadın öptü adamı şehvetle...
Adam* şaşırdı;

- Ya senin bu yaptığın neydi?

Genç kadın kapıya yöneldi;
- Veda öpücüğü!

Kalan borçlarına karşılık* yürek dolusu çaresizlik
ve bir de mor sümbüllerini masanın üzerine rehin bırakıp gitti genç kadın.
Adam koştu peşinden sümbülleri geri verdi kadına.

- Ne olur iyi bak umut çiçeklerime* solmasınlar...
Genç kadın sümbülleri aldı:

- Merak etme* gün aşırı sularım çiçeklerini!

Adam sevindi:
- Güneşe* suya gerek yok. Gülümse yeter!
Kadın gözden kaybolurken haykırdı adam*

- Umutlarımı kefil yaptım. Unutma* bana aşk borçlusun!

Haykırışı yağmura karıştı.

Kadın* yağmuru hissetmeyen kalabalığa...