Daha yaşı onyedisindeydi,
Masal bu ya düştü içine,
Tek isteği sevgiydi,
düşünmeden takıldı gitti aşkın peşine,
Hayallerinde mutlu olmak vardı,
bulmalıydı gittiği yerde,
Hiç bırakmadı vazgeçip bıkmadı,
sürüklendi esen yellerde,
Bir yuva kurdu,isteği oldu,
ama hayalleri bu muydu,
Küçük Yuvasında,
Bazen poyraz bazen fırtına koptu,
Küçük bedenini hep siper etti,
Kurtaracağı kişi hayat arkadaşı,
sevdiği eşiydi,
Çünkü onu seçmiş ve çok sevmişti,
Baba ocağını bırakır mıydı eşini sevmeseydi,
Peşinden gider miydi,
Karanlık gecelerde yalnızlığı arkadaş seçer miydi,
Nasıl sevmişti,kuytu gecelerin içinde
ayak seslerini duymak için beklerdi,
Yinede yalnızlığına isyan etmezdi,
yeter ki sevdiceği gelsindi,
Bir gün düzeleceğini düşünür ,
bir önceki günü unutur yarınlar umut getirecekti,
Gönül Bahçesi çok büyüktü kızın,
sevgi yüklü çiçekleri bitmeyecekti,
Her solan çiçeğin yerine yenisini dikecekti,sevdasını bitirmeyecekti,
Hayat bu ya düşenin dostu olmadığını anladı,
ne yazık geç kaldı,
Her diktiği çiçek solmaya başladı,
o yine bıkmadı hep sevgiyle suladı,
Gözyaşlarıyla umutlarıyla suladı,sonra onu başka bir sevgi karşıladı,
Bu sevgi başka idi kalan belki de tek umudu,
bu yüzden dayandı,
Yıllar yılları kovaladı,geriye baktı,
sadece elinde bir sevgi kaldı,
Gönül bahçesinde en kıymetli köşesinde onu korudu,sakladı,
Öyle ya bunca yılı onun için yaşamıştı,
onu korumalıydı,
Hayata hazırlamalı kendisi gibi esen yellerde savrulmamalıydı,
Gönül bahçesinde fırtınalar kopmuştu bir kere eşinin aklı ermezdi bu işlere,
Geç kız anladı,sevdalısı kendine eş aramazmış,niyeti sadece kendisi için yaşamakmış,
Sevgi olmadan duygu olmadan yaşamak,
sadece yaşamış olmak için yaşamak,
Kız artık onyedi yıl geride bırakmış,
Ne eşi onu anlamış ne o eşini,
Artık dayanamıyor bedeni iflas etmiş,
kalp desen hiçbir şey hissetmezmiş,
Yıllardır mücadele etmiş,
nafile derdini kimseye dinletememiş,
Sevgiye emek vermiş,
gönül bahçesinin çiçekleri solmasın istemiş,
Yalan dünyanın gerçeklerini görmek istememiş,huzuru belki de hep hayalinde hissetmiş,
Bir gün bakmış her şey boş,
manasızmış,
bir daha yaşama şansının olmayacağını anlamış,
Birazda kendisi için yaşamak istemiş,
yavrusunu alıp başka bir yele kapılmış,
Bunu yapmak zorunda kalmış,
çünkü çıkacak yol bulamaz olmuş,
İçindeki aşkı tüketmiş sevdasını yitirmiş,
gönül bahçesinin kapısını kilitlemiş,
İnsanlara artık güveni de bitmiş,
hayat yolunda yavaş adımlarla ,
şuursuzca yürüyecekmiş,
Kızının sevgisi ona yetermiş,
Bir Savda Masalı burada bitmiş.
Masal bu ya düştü içine,
Tek isteği sevgiydi,
düşünmeden takıldı gitti aşkın peşine,
Hayallerinde mutlu olmak vardı,
bulmalıydı gittiği yerde,
Hiç bırakmadı vazgeçip bıkmadı,
sürüklendi esen yellerde,
Bir yuva kurdu,isteği oldu,
ama hayalleri bu muydu,
Küçük Yuvasında,
Bazen poyraz bazen fırtına koptu,
Küçük bedenini hep siper etti,
Kurtaracağı kişi hayat arkadaşı,
sevdiği eşiydi,
Çünkü onu seçmiş ve çok sevmişti,
Baba ocağını bırakır mıydı eşini sevmeseydi,
Peşinden gider miydi,
Karanlık gecelerde yalnızlığı arkadaş seçer miydi,
Nasıl sevmişti,kuytu gecelerin içinde
ayak seslerini duymak için beklerdi,
Yinede yalnızlığına isyan etmezdi,
yeter ki sevdiceği gelsindi,
Bir gün düzeleceğini düşünür ,
bir önceki günü unutur yarınlar umut getirecekti,
Gönül Bahçesi çok büyüktü kızın,
sevgi yüklü çiçekleri bitmeyecekti,
Her solan çiçeğin yerine yenisini dikecekti,sevdasını bitirmeyecekti,
Hayat bu ya düşenin dostu olmadığını anladı,
ne yazık geç kaldı,
Her diktiği çiçek solmaya başladı,
o yine bıkmadı hep sevgiyle suladı,
Gözyaşlarıyla umutlarıyla suladı,sonra onu başka bir sevgi karşıladı,
Bu sevgi başka idi kalan belki de tek umudu,
bu yüzden dayandı,
Yıllar yılları kovaladı,geriye baktı,
sadece elinde bir sevgi kaldı,
Gönül bahçesinde en kıymetli köşesinde onu korudu,sakladı,
Öyle ya bunca yılı onun için yaşamıştı,
onu korumalıydı,
Hayata hazırlamalı kendisi gibi esen yellerde savrulmamalıydı,
Gönül bahçesinde fırtınalar kopmuştu bir kere eşinin aklı ermezdi bu işlere,
Geç kız anladı,sevdalısı kendine eş aramazmış,niyeti sadece kendisi için yaşamakmış,
Sevgi olmadan duygu olmadan yaşamak,
sadece yaşamış olmak için yaşamak,
Kız artık onyedi yıl geride bırakmış,
Ne eşi onu anlamış ne o eşini,
Artık dayanamıyor bedeni iflas etmiş,
kalp desen hiçbir şey hissetmezmiş,
Yıllardır mücadele etmiş,
nafile derdini kimseye dinletememiş,
Sevgiye emek vermiş,
gönül bahçesinin çiçekleri solmasın istemiş,
Yalan dünyanın gerçeklerini görmek istememiş,huzuru belki de hep hayalinde hissetmiş,
Bir gün bakmış her şey boş,
manasızmış,
bir daha yaşama şansının olmayacağını anlamış,
Birazda kendisi için yaşamak istemiş,
yavrusunu alıp başka bir yele kapılmış,
Bunu yapmak zorunda kalmış,
çünkü çıkacak yol bulamaz olmuş,
İçindeki aşkı tüketmiş sevdasını yitirmiş,
gönül bahçesinin kapısını kilitlemiş,
İnsanlara artık güveni de bitmiş,
hayat yolunda yavaş adımlarla ,
şuursuzca yürüyecekmiş,
Kızının sevgisi ona yetermiş,
Bir Savda Masalı burada bitmiş.
