Ekber ve Erşed Sistemi
Osmanlı Devleti kuruluşundan itibaren padişahlık ile yönetildi. Padişahlık sistemi yönetimin babadan oğula geçmesi ile işliyordu. Şehzadeler, yönetimde tecrübe kazanması, kabiliyetlerini arttırabilmesi amacıyla yetiştirilmek için sancaklara gönderilirdi. Şehzadelerin sancaklarda siyasi otorite kazanmasını engellemek ve merkezî otoriteyi güçlendirmek amacıyla Sultan I. Ahmet bu sisteme son vererek Ekber ve Erşed Sistemine geçiş yaptı.
Veraset sisteminde yapılan bu değişiklikle hanedanın en büyük (ekber) ve en olgun (erşed) üyesi padişah olacaktı. Bu uygulama ile şehzadeler arasında oluşabilecek taht kavgaları önlenmişti fakat şehzadeler bilgi ve tecrübe birikiminden mahrum bırakılmışlardı. Bilgi ve tecrübeden mahrum kalan şehzadeler, padişah olduklarında devlet adamları ve saray kadınlarının etkisi altında kalmışlardı. Bu sebeple Osmanlı Devleti tarihi boyunca merkezî otoritede zayıflama ve yönetime darbeler yaşamıştır.
Ekber ve Erşed sistemiyle şehzadelerin sancağa çıkma usulü sona ermiştir. Böylece şehzadelerin tamamen saray içinde yetiştiği kafes usulüne geçiş yapılmıştır.
