Dönebilme İhtimalini Yaşıyor Şehir
Bu şiirde bitecek birazdan
Ve sen gitmiş olacaksın yarına araladığım perdelere bakan buğulu camlardan
Üşüyor, ellerinin sıcaklığına hasret kalmış ellerim
Ve ufkumun görebildiği kadar uzağım bu kez sana
İşgal yaşıyorum sensizliğin karabasanlarıyla
Dudaklarımda iki kelime var senden sonra her lahza.
Sevgilim sevebildiğim...
Çığlıklarıma sessizlik karışıyor ara sokaklarda
Ki sokak lambaları şahittir üşürken yüreğim avucumda
Cebimde hayalini unutup gitmek sana mı kalmıştı
Hala tekil sevdamıza ağıtlar yakıyorum
Dilimde dua olan adına inat isimler türetiyorum şimdi.
Yinede arada sırada gözlerin geliyor zihnimin körelmiş yalnızlığına
İçime çekiyorum nefes aldığım her adımda adınla başlayan şiirlerin aruz veznini
Ve hiç unutamıyorum seninle geçirdiğim bu şehrin ilk ve tek gecesini
Şimdi bu şehir sensizliğe ağlıyor, bir başına kalmışlığa
Bir ben alışamıyorum sevdanın ardından dönüp dönüp ağıt yakışıma...
Sokaklar boşluğunu yaşıyor oysa sen değil miydin arşınlayan parke taşı sokakları
Başını okşayıp gittin ve benim gibi öksüz bıraktın, unuttun aşkına aç çocukları
Gül çehrene gülesim gelir, gül esinlenir gül çehrenin güzelliğinden
Bu şehir bir şiirdir her kelimesinde adınla başlayan serbest bir nazım
Konuştum, ağladım, bir dal sigara, bir bardak çay, bir ben, bir de sızım...
Bu şiirde bitecek birazdan
Ve sen gitmiş olacaksın yarına araladığım perdelere bakan buğulu camlardan
Üşüyor, ellerinin sıcaklığına hasret kalmış ellerim
Ve ufkumun görebildiği kadar uzağım bu kez sana
İşgal yaşıyorum sensizliğin karabasanlarıyla
Dudaklarımda iki kelime var senden sonra her lahza.
Sevgilim sevebildiğim...
Çığlıklarıma sessizlik karışıyor ara sokaklarda
Ki sokak lambaları şahittir üşürken yüreğim avucumda
Cebimde hayalini unutup gitmek sana mı kalmıştı
Hala tekil sevdamıza ağıtlar yakıyorum
Dilimde dua olan adına inat isimler türetiyorum şimdi.
Yinede arada sırada gözlerin geliyor zihnimin körelmiş yalnızlığına
İçime çekiyorum nefes aldığım her adımda adınla başlayan şiirlerin aruz veznini
Ve hiç unutamıyorum seninle geçirdiğim bu şehrin ilk ve tek gecesini
Şimdi bu şehir sensizliğe ağlıyor, bir başına kalmışlığa
Bir ben alışamıyorum sevdanın ardından dönüp dönüp ağıt yakışıma...
Sokaklar boşluğunu yaşıyor oysa sen değil miydin arşınlayan parke taşı sokakları
Başını okşayıp gittin ve benim gibi öksüz bıraktın, unuttun aşkına aç çocukları
Gül çehrene gülesim gelir, gül esinlenir gül çehrenin güzelliğinden
Bu şehir bir şiirdir her kelimesinde adınla başlayan serbest bir nazım
Konuştum, ağladım, bir dal sigara, bir bardak çay, bir ben, bir de sızım...
