Hiç karanlık bir sokakta tek başınıza yürüdünüz mü ? Sokak lambalarının bile yetersiz kaldığı o karanlığın içinden yürürken tonlarca korku birikir kafamızda. Bunların en bilineni ise takip edilme hissidir.
O sokakta yürümeye başladığınız andan itibaren sanki bir şey sizi takip ediyormuşcasına gittikçe adımlarınız hızlanmaya başlar, ardından çevrenizi kontrol etmeye başlarsınız içinizden koşmak gelir ama bunun sizi izleyenleri harekete geçireceğini düşündüğünüzden yapamazsınız, bir zaman sonra seler duymaya başlarsınız ayak sesleri.. Artık iyice takip edildiğinize inanmaya başladınız, bunları düşünerek yürürken çevrenizde olup bitene de dikkat edemezsiniz ve en ufak bi hareket dahi sizi korkutmak için yeterli hale gelmeye başlar. Kafanızda kurmaya devam ediyorsunuz herşeyi, korkularınız büyüyor durduramıyorsunuz. Bütün bildiğiniz şeyler aklınıza gelmeye başlıyor okuduğunuz haberdeki katilden, izlediğiniz filmlerdeki hayaletlere kadar herşeyin sizi izlediğini ve takip ettiğini düşünüyorsunuz, hatta nerede olduklarını bile kuruyorsunuz kafanızda. O yönlere doğru baktıkça bir şeyler görüyor, sesler duyuyor ya da öyle zannediyorsunuz.
Beyninizi artık siz kontrol etmiyorsunuz korkularınız sizi ele geçirmeyi başardı siz artık onun esiri oldunuz.
Ama bir zaman sonra ışığa doğru çıkıyorsunuz kısa mesafe de olsa ışıktan yürümenin verdiği huzur içinize dolmuş durumda ve korkmamanız gerektiğini söylüyorsunuz kendi kendinize. İçinizdeki cesur insanı dışarıya çıkartıyorsunuz böylece ve tekrardan karanlığa dalıyorsunuz... Korkularınızın amacının sizi öldürmek olduğunu söylemiştim, her karanlığa geldiğinizde sizi öldürmek için can atıyorlar. Şu anda bunu başaramadılar gibi gözüküyor öyle değil mi ? Ya planları tamda istedikleri gibi ilerlediyse ? Ya korkularını yendiğini düşünüp karanlığa sakince girmenizi istedilerse ? Belki de planları gerçekten sizi takip eden katilin farkına varmadan, sizi sakince karanlığa çekmekse ? Karanlıkta arkana iyi bak...
O sokakta yürümeye başladığınız andan itibaren sanki bir şey sizi takip ediyormuşcasına gittikçe adımlarınız hızlanmaya başlar, ardından çevrenizi kontrol etmeye başlarsınız içinizden koşmak gelir ama bunun sizi izleyenleri harekete geçireceğini düşündüğünüzden yapamazsınız, bir zaman sonra seler duymaya başlarsınız ayak sesleri.. Artık iyice takip edildiğinize inanmaya başladınız, bunları düşünerek yürürken çevrenizde olup bitene de dikkat edemezsiniz ve en ufak bi hareket dahi sizi korkutmak için yeterli hale gelmeye başlar. Kafanızda kurmaya devam ediyorsunuz herşeyi, korkularınız büyüyor durduramıyorsunuz. Bütün bildiğiniz şeyler aklınıza gelmeye başlıyor okuduğunuz haberdeki katilden, izlediğiniz filmlerdeki hayaletlere kadar herşeyin sizi izlediğini ve takip ettiğini düşünüyorsunuz, hatta nerede olduklarını bile kuruyorsunuz kafanızda. O yönlere doğru baktıkça bir şeyler görüyor, sesler duyuyor ya da öyle zannediyorsunuz.
Beyninizi artık siz kontrol etmiyorsunuz korkularınız sizi ele geçirmeyi başardı siz artık onun esiri oldunuz.
Ama bir zaman sonra ışığa doğru çıkıyorsunuz kısa mesafe de olsa ışıktan yürümenin verdiği huzur içinize dolmuş durumda ve korkmamanız gerektiğini söylüyorsunuz kendi kendinize. İçinizdeki cesur insanı dışarıya çıkartıyorsunuz böylece ve tekrardan karanlığa dalıyorsunuz... Korkularınızın amacının sizi öldürmek olduğunu söylemiştim, her karanlığa geldiğinizde sizi öldürmek için can atıyorlar. Şu anda bunu başaramadılar gibi gözüküyor öyle değil mi ? Ya planları tamda istedikleri gibi ilerlediyse ? Ya korkularını yendiğini düşünüp karanlığa sakince girmenizi istedilerse ? Belki de planları gerçekten sizi takip eden katilin farkına varmadan, sizi sakince karanlığa çekmekse ? Karanlıkta arkana iyi bak...
