Ölürsem Akbabalar Sevinir asd

Ölürsem Akbabalar Sevinir
adsız fırtınalar esiyor
çiçekler eğmişse boynunu, sana düşer
hayatını ortaya koymak, alır gidersin başını
kendi ellerinle yaptığını yıkmak gibi bir şeydir bu
ne çığının olur sırtında, ne de tuttuğun kısa notların
yalnızsındır, yapayalnız

ötede direngenliği andıran illegal bir adın olur
ve yeniden en baştan başlarsın hayata
yeni isimler, adresler, sokaklar tanırsın…
yabancı yüzler, görülmemiş hileler içinde
sakalına düşmeye başlar kendini gösteren kar taneleri

hani ölsen bir köşede, kurtulursun ya
ne kalasa benzer ölümün, ne de kum tanesine
öylesine sahipsizsindir ki ve de gün görmemiş,
ancak akbabalar bilir yerini

aklından çıkarırcasına bunları yerleşirsin bir köşeye
kaçamaklara şahit olmuş bir yatağın da olur belki
ihanetleri yazan o eski ince duvarlar içinde
sen, seninle yüzleşirsin dayanmak adına
ne resmin vardır elinde ne de basılmış anıların

yaptıklarını yıkmanın zamanı gelir her devriye düdüğünde
izin sürülmüştür nitekim, kapın işaretlenmiştir geceden
atmacalardan öğrenirsin gizlice, neyse ki
keşfedilmemiş yolların vardır her daim cebinde
üşenmezsin, sen seni sevdiğin bir gündesin demektir bu
hoşça kal diyeceğin olmaz, sessizce alır gidersin başını
ne bir mektup bırakırsın, ne de adresin olur arkanda
şafak sökmeden kırıldığında odanın kapısı

göç yollarında ağrır ama kireçlenmez bileklerin
ne ellerin boş durur, ne de ayakların bir yerde
her hareketin yeni bir hareketi doğurur bağrında
ve kıymete binmiştir canın, senin bilmediğin
hiç bekleyenin olmasa da arkanda
kelepçe hazırdır küf kokulu hücrede öyle
bir ranza, bir yatak, bir yastık ve de battaniye
asla senin olmayan

bunları düşünür durursun geceyi gündüze çıkardığında
başını koymaya yer bulursan ellerinin üzerinde
ki küf kokusu midemi bulandırmıştır oldum olası
temiz hava, olmasa da yumuşak bir yatak
bir kefi, bir ağaç ve bir kuru taş ta olsa başımın altında
yıldızlara baka baka uyumak gelmiştir içimden
ve şafak sökünce de uyanmak…kuş cıvıltıları arasında


Ercan Cengiz